دانلود رمان ستاره ها که ببارند pdf از فاطمه اصغری

با لینک مستقیم برای اندروید و کامپیوتر

ژانر رمان: عاشقانه

خلاصه رمان ستاره ها که ببارند

پگاه دختری خودساخته است که با مرگ ناگهانی پدر و مادرش در یک تصادف همه‌چیزش فرو می‌ریزد.

اما راز پشت این واقعه از راه می‌رسد: راننده ماشین نه‌تنها مقصر، بلکه قاتل است.

خانواده‌ی او برای کسب رضایت، به جای همدلی، با زورگویی رفتار می‌کنند.

درست در این فضای پرتنش، مردی مرموز وارد زندگی پگاه می‌شود؛ بادیگاردی که خود را غریبه معرفی کرده

اما در حقیقت برادر ناتنی همان قاتل است. او با نقابی بر چهره، به پگاه نزدیک می‌شود

بی‌آنکه بداند این نزدیکی، سرنوشت هر دو را وارد بازی خطرناک عشق و حقیقت خواهد کرد.

قسمتی از رمان

با اعتراض سیمین، لبخندش پهن‌تر می‌شود. چشمانش چین می‌افتد. رنگ خواب سیمین دستش بود؛ مثل آب زلال بود.

ـ کلاً این زن هیچ پیچیدگی‌ای نداشت. مثل بچه‌ها ساده. منظورم زیره بود، سیمین خانوم.

جماعت گشتی ذهنت منحرف شده‌ها. به فکری به حال خودت بکن.

جلوی آینه فیگوری با بازوی دست چپش می‌گیرد. رگ‌های کلفتش کنار عضلات برجسته‌ی دستش بیرون زده‌اند.

خودش را برانداز می‌کند. نیم‌نگاهی به ساعت بالای آینه می‌اندازد. نزدیک ده است.

اگر کمی بیشتر دیر کند، ابی منتظرش نخواهد ماند. ـ سیمین من برم خونه، دیرم شده.

ـ اول میای دیدن من، باشه؟ قول می‌دی؟ بگو ارواح خاک کیوان! ـ ن، که برگشتم.

چیزی میان سینه‌اش تیر می‌کشد. در آینه به چشمان کشیده‌ی خودش زل می‌زند.

پیش خودش می‌گوید تا یک ماه دیگر خدا بزرگ است.

شاید آن وقت بهانه‌ی دیگری پیدا کرد یا شاید توانست سیمین را متقاعد کند که خودش به دیدن او بیاید.

ـ قول میدم قشنگ خانوم. برم دیگه؟ خداحافظی می‌کنند. به رختکن می‌رود و

بعد از پوشیدن لباس‌هایش، در حالی‌که ساک ورزشی‌اش را با یک دست از روی شانه به پشت آویزان کرده

از پله‌های باشگاه بالا می‌رود. ابی سمت دیگر خیابان پشت فرمان شاسی‌بلند سیاهش نشسته و

مشغول بازی با موبایلش است. لب پایینش را با دو انگشت شست و اشاره به داخل تا زده و سوت می‌زند

تا او را متوجه خودش کند. ابی بلافاصله سرش را از روی گوشی بلند می‌کند و به سمت باشگاه نگاه می‌کند.

با اشاره می‌زند تا همان‌جا بماند و خودش عرض خیابان را رد می‌کند. هنوز ماشین را دور نزده که ابی صدایش می‌زند:

ـ میری خونه‌ی حاجی؟ سمت شاگرد را باز کرده و ساکش را از همان‌جا عقب می‌اندازد.

ـ نه، حاجی تا فردا ویلای خودشه آقم.